Al een tijdje broeit er een nieuw blog, weken van gisten en pruttelen heb ik achter de rug. En zoals alles wat te lang op het vuur staat, er onstond alleen nog maar een groene dikke brei, waar af en toe een luchtbel uit ontsnapte, bllllub…
Naast andere afleidingen zoals mijn diploma tot Trainer behalen, liet ik het plan begin deze week maar los, volgend jaar schrijf ik wel een ‘kerstwaardig’ stukje, het is niet anders, zei ik tegen mezelf.
Sem had blijkbaar andere plannen. Goed mam, ik zie het, je hebt het druk, maar er is heus nog een die me verstaat, en die weet ik wel te vinden. Ze kan nog erg goed schrijven ook, en ze heeft me uitgezwaaid, je weet wel: Laura
Twee dagen voor kerst heb ik een waar eerbetoon gelezen. Een soort warme kippenvel van herkenning kreeg ik ervan. Maar tegelijkertijd ook een besef, dat wat er wil komen, er komt. Soms linksom, soms rechtsom zoals nu blijkt. Controle hebben is maar een idee.
Mam hou eens op te denken dat je alles altijd zelf moet doen, ik laat je zien dat het altijd om ‘samen’ gaat, en vertrouw eens wat meer, hoor ik hem zeggen. Juist nu mam! Ja, ja Sem, ik voel me net een klein kind.
Een dag voor kerst kreeg Laura te zien hoe haar blog is ontvangen. Zoveel mensen reageerden, en die lieten weten hoe ze waren geraakt. Laura’s blog is vandaag besproken met de kinderen aan tafel, schreef een vader.
Ik ben trots op haar lef, en blij met de woorden: antwoorden in haar hart, geweldig, ja want dat is het. Woorden die je niet hoort, en toch hoort. Je moet het wel durven, dat dan weer wel.
Sem werd vorig jaar (2008) een dag na kerst opgenomen in het Martini ziekenhuis in Groningen met een griepje. Hij overleed zes dagen later.
In onze harten zijn we samen, vinden en verstaan we elkaar Sem, ook deze eerste kerst. Dank je lieverd!
Lieve groeten, en Merry Christmus!
Annelies
Laura ’s blog: http://okcontact.wordpress.com/2009/12/23/leven-onder-het-ijs/ / Leven onder het ijs
Plaats een reactie